FC Barcelona 2-0 Internazionale

Şen Şef maçın başında “e sen şimdi kimi destekleyeceksin?” dediğinde bir fikrim yoktu. İki çok sevdiğim takım oynuyordu. 3-3 bitsin diye salladım, muhteşem bir maç olsun istedim. Maç başladıktan 5 dakika sonra ise tüm kalbimle Barcelona’nın kazanmasını istiyordum, o kadarı bile büyülenmek için yetti.

Barcelona eksiklerine rağmen yine o geçen sene ki başka takım gibiydi. Oyunun sadece hücum bölümünde değil, savunma tarafında da çok iyiler. Basıyorlar, rakibe hiç alan bırakmıyorlar. Top onlarda değilken de kabus gibi çöküyorlar. Üzerinden bu kadar zaman geçtikten sonra uzun uzun maçı yazmayacağım ama şunu söyleyeyim, o bambaşka takımı çok özlemişim. Zevkten öldüm, arada kendimi kaybedip ayağa kalktım. Barcelona sayesinde çok keyifli bir akşam geçirdim.

Aslında Giuseppe Meazza’da da buna benzer bir maç izlemiştik, belki Inter ekstra olarak birkaç kez rakip kaleye gitmişti ve gol yemeden maçı bitirmeyi başarmıştı o kadar, bunun dışında farklı bir görüntü yoktu. O maç da ağır bir Barcelona dominasyonunda geçmişti. Dün de Mourinho çok çaresiz kaldı. Bir şeyler denedi ama o da sanki bir işe yaramayacağını biliyordu. Şampiyonlar Ligi şampiyonluğunun Inter için ne kadar uzak bir hedef olduğunu dün akşam bir kez daha gördü. Olmuyor işte, bu takım bir türlü o en üst sınıfa atlayamıyor.

Pazar günü öncesinde eski Barcelona’yı görmek çok sevindirici. Madrid’de hafta sonu iyice yeşeren umutlar herhalde dün akşamdan sonra biraz daha normale dönmüştür, moraller bozulmuştur. Barcelona da liderliğin gitmesi ile belki de biraz sarsılan özgüvenini Inter maçı ile birlikte tekrar kazanmıştır.

Dün maçı izlerken bir şey düşündüm. Bu Barcelona sadece oynadığı muhteşem futbol ile değil, oyuncuların karakteri, o adamların sahadaki duruşları, ve kenardaki teknik adamı yani akla gelen her şeyi ile o kadar sevilesi bir takım ki, bu 20-25 kişi bir şekilde Real Madrid’e geçmiş olsa herhalde ben de Real Madrid taraftarı bile olabilirdim..